شاید اگر حمایت و پشتیبانی خردمندانی چون "امیر علیشیرنوایی" و "گوهرشاد خاتون" نبود امروزه نگارگری‌های "کمــالدین بهـزاد"، "مسجد گوهرشاد" و بسیاری دیگر از آثار شاخص دوران تیموری، فرصت خلـق و ظهـور پیدا نمی‌کردند. می‌توان همین نسبت را بین حمایت های"لورنزو مدیچی"از "میکل آنژ" یا نقش کاردینال "فرانچسکو دل مونته" در حمایت از "کاراواجو" و بسیاری دیگر از هنرمندان ایتالیای رنسانس برقرار دانست.
پرسش اینجاست دلیل این حمایت ها چه بوده است؟مگر کار هنر چیست که همیشه خردمندانی در قامت پشتیبان هنر ظاهر شدند؟ شاید بتوان گفت یکی از کارهای هنر امکان ارتباط بین فرهنگ‌های مختلف از طریق تصویر صدا و داستان بوده است.
هنر با دگرگون کردن نگرش‌ها ، تزریق ارزش ها و ترجمه‌ی تجربه‌ها در گستره‌ی زمان و مکان جامعه‌ی بشری را تحت تاثیر قرار داده است؛ 
اما امروزه رشد جوامع و جریان ها متکثر فرهنگی و اجتماعی موجب شده امکان حمایت از هنرها برای بخش گسترده‌تری از افراد جامعه فراهم شود.

گویی که اندک حامیان ِ هنر در دوران گذشته جای خود را به بخش وسیعی از افراد جوامع امروزی داده‌اند. در کنار خرید آثار هنری در گالری ها و نمایشگاهها که شاید مرسوم ترین شیوه حمایت از هنر باشد.
روش‌ دیگری هم در سالهای اخیر برای حمایت از تولید آثار و ایده های هنری متدوال شده که از آن با عنوان "تامین سرمایه جمعی" (Crowdfunding) یاد می کنند.

نقش عموم مردم در تامین سرمایه برای شکل‌گیری ایده های هنری شاید مهمترین وجه تمایز این روش از سایر شیوه های حمایتی هنر باشد، به جرات شاید بتوان گفت کراودفاندینگ دموکراتیزه ترین شیوه حمایت از هنر است.

گردآورنده متن : تيم ليرك 
عكس : خودنگاره اي منتسب به كمال الدين بهزاد